Η κυρίαρχη αντίληψη της αριστείας που παρατηρείται στη Δύση φαίνεται να δυσκολεύει τους κυβερνώντες στο να κατανοήσουν την πραγματικότητα του καθημερινού πολίτη. Ο εορτασμός της αριστείας επικεντρώνεται στην προοπτική των νικητών, σύμφωνα με την οποία, η ανθρωπότητα θα είχε εγκλωβιστεί στη μετριότητα εάν δεν υπήρχαν ρήξεις με τη ρουτίνα και τις προκαταλήψεις.
Η ιδέα ότι το καλό αντικαθίσταται από το καλύτερο δημιουργεί ένα κίνητρο για αέναη βελτίωση. Υπό αυτή τη σκοπιά, οι αριστεία δεν είναι απλώς μια προσωπική επίδοση αλλά η πίεση να είμαστε «καλύτεροι» από τους άλλους, να διακριθούμε σε κάθε τομέα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη αν αυτό εξυπηρετεί την ευημερία της κοινωνίας.
Σε μια εποχή που οι καλύτεροι κερδίζουν, το κριτήριο της επιτυχίας επικρατεί πάνω σε όλα τα άλλα. Θέματα που παλαιότερα συζητούνταν συλλογικά φαίνονται πλέον ασήμαντα. Η λατρεία της αριστείας συμβάλλει στη φυσικοποίηση του οικονομικού ανταγωνισμού, ενώ αποκρύπτει τα κοινωνικά ερείσματα της επιτυχίας.
Ωστόσο, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση της αριστείας μπορεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου οι πετυχημένοι θεωρούνται εκφραστές της ευτυχίας, χωρίς να αναρωτιούνται για τους λόγους της επιτυχίας τους. Αντίθετα, οι αποτυχημένοι είναι αναγκασμένοι να αποδεχτούν τη θέση τους σε έναν κόσμο που δεν τους επιτρέπει να οραματιστούν άλλη πορεία και να θαυμάζουν τους «άριστους», που είναι συνεχώς ορατοί στα ΜΜΕ.
Αυτά τα αξιώματα της ρητορικής της αριστείας συνδέονται με μια συνεχή κούρσα επιτυχίας. Η νομιμοποίηση αυτής της ιδεολογίας εξαρτάται από την αδιάλειπτη αναζήτηση της επιτυχίας, καθώς μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να σταματήσουμε και να αναλογιστούμε τη διάσταση αυτού του ονείρου και τον πόνο που προκαλεί, η αναπαραγωγή της θα συνεχίζεται αμείωτη.
Πηγή: naftemporiki.gr