Ο Κώστας Μπακογιάννης, 97 ετών, βίωσε την αρχή του πολέμου όταν ήταν μόλις 13 χρονών, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940. Θυμάται με έντονη λεπτομέρεια τον καταστροφικό βομβαρδισμό της Πάτρας από τα ιταλικά αεροπλάνα, όταν οι σειρήνες ηχούσαν και η πόλη βυθιζόταν στη φρίκη. Χαρακτηρίζει τη μέρα αυτή ως ηλιόλουστη και περιγράφει πώς εργάζονταν ήδη από 12 ετών σε μια επιχείρηση που πουλούσε σχολικά είδη και βιβλία.
Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του πολέμου, οι βόμβες άρχισαν να πέφτουν στην Πάτρα. Θυμάται τη στιγμή που πολλές βόμβες προσγειώθηκαν κοντά στην οδό Γερμανού και άλλες περιοχές, προκαλώντας τον θάνατο πολλών συμπολιτών του. Ποιο συγκεκριμένα, αναφέρει και μια τραγική ιστορία ενός ανδρόγυνου που σκοτώθηκε όταν παρέμειναν στην μπαλκονό τους για να δουν τι συμβαίνει.
Αργότερα, το ίδιο βράδυ, οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και η οικογένεια του Μπακογιάννη αποφάσισε να απομακρυνθεί από την πόλη προς ένα ασφαλέστερο καταφύγιο στην Κρήνη. Όλοι οι δρόμοι προς τα έξω από την Πάτρα ήταν γεμάτοι από κόσμο που προσπαθούσε να βρει ένα ασφαλές μέρος. Έφτασαν στο μικρό σπιτάκι του θείου του και παρέμειναν εκεί για περίπου μία εβδομάδα.
Η πείνα άρχισε να γίνεται αισθητή στην Κατοχή και ο Μπακογιάννης αποφάσισε να ξεκινήσει να πουλάει εφημερίδες για να επιβιώσει. Ξυπνούσε από τα ξημερώματα, ταξίδευε σε διάφορα πιεστήρια εφημερίδων και πωλούσε σε όλη την Πάτρα. Αν και η δουλειά του ήταν επικίνδυνη λόγω των βομβαρδισμών, η επιβίωση ήταν η πρώτη του προτεραιότητα.
Μια από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές αναφέρεται όταν, σε έναν βομβαρδισμό, ένα καΐκι βυθίστηκε στο λιμάνι, φορτωμένο με αλεύρι. Και τότε, ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και του Μπακογιάννη, βρέθηκε να μαζεύει το αλεύρι για να μπορέσουν να φτιάξουν ψωμί.
Μέχρι που το 1941, όταν το μέτωπο κατέρρευσε και οι Ιταλοί και οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πάτρα, ο Μπακογιάννης συνέχισε να εργάζεται στην επιχείρηση του Αλεξάκη. Στις επόμενες δύσκολες μέρες και εβδομάδες, βίωσε σφοδρούς βομβαρδισμούς και ανέχεια. Γύρισε τελικά στο σπίτι του με πολλές τελευταίες αναμνήσεις από τον καιρό της Κατοχής, μέχρι που η Πάτρα απελευθερώθηκε το 1944.
Πηγή: naftemporiki.gr